اشعار شعادت علی اکبر علیه السلام

دیدم اعضای تنت را جگرم سوخت علی
پاره های بدنت را جگرم سوخت علی
ناگهان زانویم افتاد زمین چون دیدم
طرز چانه زدنت را جگرم سوخت علی
چه کنم عمه نبیند بدن حمزه ایت
مثله دیدم بدنت را جگرم سوخت علی
ه خونی که برون از گلویت آوردم
ریخت خون دهنت راجگرم سوخت علی
باورم نیست که جسمت زنظر پنهان است
نیزه بینم کفنت را جگرم سوخت علی 
یوسفم کاش که می شد به حرمت
ببرم پیرهنت را جگرم سوخت علی
آن لبانی که اذان گفت  بهم ریخته است
خرد بینم دهنت را جگرم سوخت علی
این همه نیزه میان بدنت گم شده است
با که گویم محنت را جگرم سوخت علی
از همان دور شنیدم رجزت را پسرم 
این حسین و حسنت را جگرم  سوخت علی
نعره ی حیدری وناله ی  یا زهرایت
می شنیدم سخنت را جگرم سوخت علی
نشد آخر لب عطشان تو را آب دهم
چه کنم سوختنت را جگرم سوخت علی
گرنیایند جوانان حرم یاری من 
که برد خیمه تنت را جگرم سوخت علی
مظلومیت امام حسین در شهادت حضرت علی اکبر

داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت

جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟

 

تا آن دم آخر که بریدند سرش را

او دیده‌ی حسرت به ‌سوی جسم پسر داشت

 

می‌سوخت خود از تشنگی و در دم مردن

از سوز لب خشک پسر، دیدۀ تر داشت

 

تا چهرۀ اکبر به حسین بود مقابل

نه دیده سوی شمس و نه چشمی به قمر داشت

 

بُگْذشت به یک‌باره ز جان و زن و فرزند

یارب! چه هوا بود که آن شاه به ‌سر داشت؟

 

مجنون شدی و سر به بیابان بنهادی

لیلای جگرخون گر از این غصّه، خبر داشت

 

شد پُر گهر از دیدۀ زینب، همه آفاق

آن بحر فرومایه، کی آن ‌قدر گهر داشت؟

 

نالم به حسین یا ز غم حضرت سجّاد؟

این داغ پسر در دل و آن داغ پدر داشت

 

در آه جگرسوز تو، جودی»! چه شرر بود؟

کاندر جگرِ سنگ، فغان تو اثر داشت